Był tam ów RYCERZ – człek zacny niezmiernie –
Co od swej pierwszej wyprawy strzegł wiernie
Cnót kurtuazji rycerskiej przygody,
Prawdę był cenił, honor i swobody,
Brał w pana swego wojnach udział czynny;
W krajach odległych bywał, jak nikt inny
Znał chrześcijańskie i pogańskie włości.
Wszędzie gdzie walczył, swej dowiódł bitności.
Był w Aleksandrii, kiedy ta upadła,
Na szczytnym miejscu zasiadał do jadła
Ponad innymi narodami w Prusach,
Bił się na Litwie, tępił miecz na Rusach.
Mało chrześcijan znajdziesz jego miary.
(za stroną http://tlumacz-literatury.pl, Przekład: Jarek Zawadzki, Studio Przekładu Literackiego)
Ten właśnie cytat z Opowieści Kanterberyjskich przychodzi mi do głowy, ilekroć wchodzę na Zamek.
Dlaczego akurat ten?
Malbork – zazwyczaj niemal pusty zimą – wciąż nie może się jakoś przebić w świadomości jako miejsce, które było jeśli nie NAJ, to jednym z NAJważniejszych średniowiecznego świata rycerskiego. Ośrodek władzy. Największa kupa cegieł średniowiecznej Europy, z największą w owej Europie salą, zdolną pomieścić 400 osób. I to właśnie tę salę wspomniał Geoffrey C. w zacytowanym wyżej urywku prologu do swoich Opowieści Kanterberyjskich… Nie musiał wymieniać Malborka – wszyscy, którzy się w owym czasie liczyli dla „świata”, wiedzieli GDZIE to jest i co to jest za miejsce.
Dla mnie Zamek zawsze był Miejscem Szczególnym (dlatego też MUSIAŁAM zostać tu przewodnikiem).
A więc – Malbork raz jeszcze wpadł mi w obiektyw. Zawsze mi wpada – za każdym razem inaczej. 🙂
Tutivillus i inni 